ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SUCCESS STORY?? ΑΠΟΡΟΣ 84ΧΡΟΝΟΣ ΖΕΙ ΣΕ ΚΑΛΥΒΑ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ.ΕΚΛΙΠΑΡΕΙ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠ ΤΙΣ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ.ΝΤΡΟΠΗ......

Εκλιπαρεί για βοήθεια για να μην πεθάνει αβοήθητος

Στο έλεος του θεού έχει αφεθεί ένας ανήμπορος ηλικιωμένος από τον Πύργο, που δίνει καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση κάτω από συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης.

Τους τελευταίους δυο μήνες, ο Σταύρος Χρονόπουλος ζει σε ένα χαμόσπιτο στην παραθαλάσσια περιοχή της Κυανής Ακτής, χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα σε μια πρωτόγνωρη για τον ίδιο κατάσταση, που όμοιά της δεν βίωσε ούτε τα χρόνια της
Κατοχής.

Αν κάτι τον κρατάει ακόμη στη ζωή αυτή είναι η φιλευσπλαχνία που δείχνουν οι γείτονές του και κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι του δίνουν απλόχερα ότι μπορούν από το περίσσευμα ή ακόμη και από το υστέρημά τους.

Ένα πιάτο φαγητό και μερικά μπουκάλια νερό για να
μπορέσει να ζήσει και να μην πεθάνει αβοήθητος και μόνος, δέχεται καθημερινά ο 84χρονος από ανθρώπους που τον αγαπούν και προσπαθούν όσο μπορούν να τον φροντίσουν.

Συγκλονιστική είναι η περιγραφή που κάνει ο ίδιος για το δράμα που περνάει, ενώ εκφράζει την έντονη ανησυχία του για τον χειμώνα που πλησιάζει απειλητικά, αφού το σπίτι με τις πρώτες βροχές στάζει νερά και δεν έχει κανένα τρόπο ή μέσο για να αντιμετωπίσει το τσουχτερό κρύο.

«Αυτό που μένω δεν είναι σπίτι. Δεν έχει ούτε νερό, ούτε ρεύμα ούτε έναν γείτονα δεν έχω εδώ για να κουβεντιάζω και να έχω μια συντροφιά. Είναι που μου φέρνουν μια στάλα φαγητό και τρώω και μερικά μπουκάλια νερό για να πίνω κάποιοι άνθρωποι που με φροντίζουν. Ούτε να μαγειρέψω, μπορώ ούτε να πλύνω ούτε να πλυθώ εγώ ο ίδιος», αναφέρει με παράπονο ο κ. Σταύρος.

Η μόνη του συντροφιά είναι η θάλασσα και ο κρύος αέρας ενώ από συγγενικά πρόσωπα υπάρχει μόνο ένας ανιψιός του, που, όμως αδυνατεί να τον βοηθήσει, αφού και αυτός παλεύει να τα βγάλει πέρα με την οικογένειά του.

Το μόνο που ζητάει ο άπορος γεροντάκος είναι μια βοήθεια από την πολιτεία προκειμένου να μπορέσει να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του με αξιοπρέπεια.

Το τελευταίο διάστημα υπομένει και καρτερά, κάποιον να τον βοηθήσει και να τον στηρίξει για να έχει μια συντροφιά και να μην μένει διαρκώς στη μοναξιά και τις νύκτες στο μαύρο σκοτάδι.

«Ο Θεός ξέρει πως ζω αυτή τη στιγμή. Ας βρεθεί κάποιος να με βοηθήσει, άνθρωπος είμαι, κράτος είναι. Κάτι θα υπάρχει. Πως θα ζήσω εγώ εδώ αν πιάσει χειμώνας; Όταν βρέχει στάζει όλο κάνει κρύο και πρέπει να τα υπομείνω. Ποιος θα μου μαγειρέψει, ποιος θα με πλύνει;», αναρωτιέται γεμάτος πικρία ο άτυχος ηλικιωμένος.

Εκλιπαρεί για βοήθεια για να μην πεθάνει αβοήθητος

Στο έλεος του θεού έχει αφεθεί ένας ανήμπορος ηλικιωμένος από τον Πύργο, που δίνει καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση κάτω από συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης.

Τους τελευταίους δυο μήνες, ο Σταύρος Χρονόπουλος ζει σε ένα χαμόσπιτο στην παραθαλάσσια περιοχή της Κυανής Ακτής, χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα σε μια πρωτόγνωρη για τον ίδιο κατάσταση, που όμοιά της δεν βίωσε ούτε τα χρόνια της Κατοχής.

Αν κάτι τον κρατάει ακόμη στη ζωή αυτή είναι η φιλευσπλαχνία που δείχνουν οι γείτονές του και κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι του δίνουν απλόχερα ότι μπορούν από το περίσσευμα ή ακόμη και από το υστέρημά τους.

Ένα πιάτο φαγητό και μερικά μπουκάλια νερό για να μπορέσει να ζήσει και να μην πεθάνει αβοήθητος και μόνος, δέχεται καθημερινά ο 84χρονος από ανθρώπους που τον αγαπούν και προσπαθούν όσο μπορούν να τον φροντίσουν.

Συγκλονιστική είναι η περιγραφή που κάνει ο ίδιος για το δράμα που περνάει, ενώ εκφράζει την έντονη ανησυχία του για τον χειμώνα που πλησιάζει απειλητικά, αφού το σπίτι με τις πρώτες βροχές στάζει νερά και δεν έχει κανένα τρόπο ή μέσο για να αντιμετωπίσει το τσουχτερό κρύο.

«Αυτό που μένω δεν είναι σπίτι. Δεν έχει ούτε νερό, ούτε ρεύμα ούτε έναν γείτονα δεν έχω εδώ για να κουβεντιάζω και να έχω μια συντροφιά. Είναι που μου φέρνουν μια στάλα φαγητό και τρώω και μερικά μπουκάλια νερό για να πίνω κάποιοι άνθρωποι που με φροντίζουν. Ούτε να μαγειρέψω, μπορώ ούτε να πλύνω ούτε να πλυθώ εγώ ο ίδιος», αναφέρει με παράπονο ο κ. Σταύρος.

Η μόνη του συντροφιά είναι η θάλασσα και ο κρύος αέρας ενώ από συγγενικά πρόσωπα υπάρχει μόνο ένας ανιψιός του, που, όμως αδυνατεί να τον βοηθήσει, αφού και αυτός παλεύει να τα βγάλει πέρα με την οικογένειά του.

Το μόνο που ζητάει ο άπορος γεροντάκος είναι μια βοήθεια από την πολιτεία προκειμένου να μπορέσει να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του με αξιοπρέπεια.

Το τελευταίο διάστημα υπομένει και καρτερά, κάποιον να τον βοηθήσει και να τον στηρίξει για να έχει μια συντροφιά και να μην μένει διαρκώς στη μοναξιά και τις νύκτες στο μαύρο σκοτάδι.

«Ο Θεός ξέρει πως ζω αυτή τη στιγμή. Ας βρεθεί κάποιος να με βοηθήσει, άνθρωπος είμαι, κράτος είναι. Κάτι θα υπάρχει. Πως θα ζήσω εγώ εδώ αν πιάσει χειμώνας; Όταν βρέχει στάζει όλο κάνει κρύο και πρέπει να τα υπομείνω. Ποιος θα μου μαγειρέψει, ποιος θα με πλύνει;» αναρωτιέται γεμάτος πικρία ο άτυχος ηλικιωμένος.